[ Pobierz całość w formacie PDF ]
10c. Definicje podstawowych terminów odnoszących się do starożytnej tragedii greckiej (np. chór, deus ex machina, hamartia, ironia tragiczna, katharsis, pathos, perypetia, rozpoznanie, tragedia).
Marta Bokuniewicz
Chór – (chorus) Starożytna Grecja, święto Dionizosa, 15 członków, wszyscy byli obywatelami Aten. W tragedii greckiej chór melorecytując i tańcząc przeplatał dialogi i monologi aktorów. Pieśni chóru – struktura stroficzna i symetryczna (strofa-antystrofa), taniec chóru – silnie zrytmizowany, układy symetryczne. Muzyka i choreografia wyrażały nastrój i ogólna atmosferę. Tradycja chóralna jest starsza od samej tragedii. Chóry towarzyszyły wszelkim uroczystością (hymny na cześć Bogów, wesela, pogrzeby itp.) Rola chóru w tragedii: reagować, obserwować, sugerować przesłanie moralne, symbolizować społeczność, wydobywać sens ogólny. Cór był ciałem zbiorowym, brał udział w akcji – symbolizując obywateli miasta, służbę pałacową itp. Niektóre źródła podają, że tragedia u swych początków składała się wyłącznie z chóru.
Tragedia – Utwór dramatyczny, Tragoidia to dosłownie pieśń kozła (tragos – kozioł, ode – pieśń) Tragedia mówiła o cierpieniu, umieraniu, nieuchronności losu, odpowiedzialności, winie, zemście, odkrywaniu tajemnicy, uleganiu, słabości, gniewie, oszustwie, wytrwałości i trudnościach w rozpoznaniu tego co boskie. Arystoteles opracował i zebrał zasady tworzenia tragedii w swoim dziele „Poetyka”. Według definicji „Słownika terminów literackich” tragedia jest:
(...) gatunkiem dramatu obejmującym utwory, w których ośrodkiem i motorem akcji jest nieprzezwyciężalny konflikt między dążeniami wybitnej jednostki, a siłami wyższymi: losem, prawami historii, interesem społecznym, normą moralną itp. prowadzący nieubłaganie do jej klęski.
Deus ex machina – (z łac. Bóg z maszyny) pojęcie wprowadzone do tragedii grackiej przez Eurypidesa. Oznacza nagłe wprowadzenie do akcji postaci boskiej, po to by przerwać i zakończyć akcję, która mogła trwać za długo i twórca przedstawienia nie wiedział jak zakończyć akcję. Najczęściej spuszczano ową postać na linach na scenę. Dziś pojęcie nabrało znaczenia metaforycznego /rozwiązanie na zasadzie deus ex machina – nagłe rozstrzygnięcie intrygi, akcji, wprowadzenie na scenę nieoczekiwanej postaci, która zmienia całkowicie bieg wydarzeń./
Hamartia – wina tragiczna, (gr. Grzech) błędne ocenienie przez bohatera sytuacji w jakiej się znajduje co prowadzi do zawikłania jego historii. Czyny bohatera nie wynikają ze złych intencji, ale z niewiedzy, zbłądzenia. Bohater nie wie, że postępuje źle, co skutkuje wypełnieniem się złego losu. Przykładowo zabicie nieświadomie członka swojej rodziny. Przykład: Król Edyp, który mimo, że chciał uchronić się od klątwy jaka na nim ciążyła i tak zabił własnego ojca i ożenił się z własną matką, potem szukał zabójcy swojego ojca, nie wiedząc, że owym zabójcą jest on sam.
Ironia tragiczna – podobnie jak Hamarita. Bohater nie jest świadomy w jakiej sytuacji się znajduje, czytelnik jednak może to wiedzieć. Bez względu na to jakie czyny podejmie bohater i tak jego los dąży do nieuchronnej tragedii. Bohater chce i w jego ocenie postępuje moralnie i poprawnie, jednak i tak jest winny jakiejś tragedii i ponosi za nią karę. Nie jest w stanie uchronić się przed tym fatum. Znów przykładem może być historia króla Edypa.
Katharsis – (gr. oczyszczenie) pojęcie opracował Arystoteles w „Poetyce”. Pojęcie oznacza osiąganie oczyszczenia duchowego przez widza, który biorąc udział w przedstawieniu przeżywa pod wpływem sztuki takie uczucia jak litość, złość, bunt, cierpienie, i trwogę. Przeżywając je w teatrze wyładowuje te uczucia w sobie i staje się od nich wolny.
Pathos- podniosły charakter zdarzeń o wielkim, historycznym znaczeniu.Ton lub styl mówienia lub pisania podkreślający wzniosłość tematu.Sztuczny sposób wysławiania się, pełen górnolotnych słów i wyrażeń. (według słownika PWN: )
Perypetia – (gr. Nagła zmiana) Nagła zmiana akcji, stawiająca bohatera w zupełnie nowej sytuacji. Zmiana ze szczęścia w nieszczęście, lub odwrotnie.
Rozpoznanie– rozpoznanie bohatera, poznanie bohatera takim jakim jest naprawdę, choć początkowo wydawał się inny.
Sylabizm: forma i funkcje w rozwoju historycznym (od średniowiecza do XX w.).
Do najstarszych polskich wersów należą sześcio- i siedmiozgłoskowce. W sylabizmie względnym występowały one w liryce i epice, po zwycięstwie sylabizmu ścisłego zostały ograniczone do liryki. Siedmiozgłoskowiec przetrwał do naszych czasów jako jedna z najpopularniejszych miar wierszowych. Jednym z najważniejszych rozmiarów wersu polskiego jest ośmiozgłoskowiec. Zarazem jest to jeden z najstarszych polskich rozmiarów wierszowych. Pozycję tę traci na rzecz trzynastozgłoskowca po ogłoszeniu Wizerunku Reja, a następnie jedenastozgłoskowca. W liryce pozostaje natomiast jednym z głównych wersów, choć w okresie przedrozbiorowym zajmuje trzecia pozycje po wymienionych poprzednio miarach. Dziewięciozgłoskowiec często występował w sylabizmie względnym lecz później należał do rzadkości. Częściej zaczynał się pojawiać od czasów romantyzmu. Przeważnie spotyka się go w stopach różnowierszowych. Dziesięciozgłoskowiec występuje dopiero od polowy XVI wieku i zachowuje swa żywotność po dzień dzisiejszy. W romantyzmie typowy dla liryki, epiki i dramatu (Norwid – Cacka) Jedenastozgłoskowiec to najczęściej występujący wers polski. Jako średniówkowiec 5+6 usamodzielnia się w połowie XVI wieku i ten rodzaj dominuje, w XVII wieku ma wyłączność. Dwunastozgłoskowiec należy do rzadkich form sylabizmu, dominuje typ 6+6, ale obecne są jeszcze typy 7+5 u Kochanowskiego i szesnastowieczny 5+7 przeniesiony z ruskiej pieśni ludowej.
Trzynastozgłoskowiec jako dojrzały wers sylabiczny pojawia się na przełomie XV i XVI wieku w przekładzie łacińskiej pieśni Horaecanonicaesalvatoris w wyraźnie ukształtowanej postaci 7+6. Początkowo był to wers liryczny, ale od czasów reja zaczęła się jego kariera jako podstawowego wersu epiki polskiej (Pan Tadeusz). Piętnastozgłoskowiec należy do wyjątków, posługiwano się nim głownie w XVI w. Sylabizm względny (u Biernata z Lublina w Żywocie Ezopa Fryga, strofa: 7, 8, 9, 8, 8, rymy sąsiadujące)
· wersy są podobnej długości
· wahania występują w obrębie jednej głoski
· struktura zdaniowa wiersza
Sylabizm ścisły (u Kochanowskiego, np. Pieśń XVI)
· rygorystyczne przestrzeganie określonej liczby sylab w wersie
Kochanowski posługiwał si ę kilkunastoma odmianami sylabowca, od pięcio- do czternastozgłoskowca, przy czym dziesięcio-, jedenasto-, dwunasto-, trzynasto- i czternasto- zgłoskowce występują aż w dwóch odmianach średniówkowych (np. 4+6 i 5+5, 5+6 i 4+7, 7+5 i 6+6, 7+6 i 8+5, 8+6 i 7+7)
· wers tworzy jeden człon zdania rozwiniętego
· antykadencje i kadencje są zgodne z klauzula
· forma zrównoważonego toku wypowiedzi podkreśla refleksyjny charakter przedmiotu rozważań
· ustabilizowana średniówka klauzule wzmocnione intonacyjnie
Sylabizm romantyczny (np. Beniowski Słowackiego pisany jedenastozgłoskowcem 5+6)
· zatarcie średniówki
· niektóre wersy mogą być pozbawione naturalnego zamknięcia intonacyjnego
· duża nieregularność
· żaden wers nie ma identycznego rozczłonkowania in tonacyjnego, obecność przerzutni, co tworzy wiersz o zmiennej melodyce
· rozmiar zgłosek jest rygorystycznie przestrzegany
Źródła:
1. „Historia Teatru” Wydawnictwo Naukowe PWN
2. „Poetyka” Arystoteles
3. „Zarys poetyki” Miodońska, Kulawik, Tatara
4. Moje notatki ze szkoły Aktorskiej J
[ Pobierz całość w formacie PDF ]